Albüm Kritik 1155 (Aran Angmar / Ordo Diabolicum)

Herkese selamlar! Bugün sizlere Yunanistan, Hollanda ve İtalya ülkelerinin iş birliği ile oluşan bir grup olan “Aran Angmar” ve bu yıl çıkardığı “Ordo Diabolicum” albümünden sizlere söz edeceğim. Grup üyelerinin her biri bu ülkelerden mi yoksa grupça yerleşim yeri mi değiştiriyorlar onu bilmiyorum. Açıkçası merak da etmedim. Benim için daha çok grubun icra ettiği müzik önem taşıyor. Grubu birkaç ay önce keşfetmiş ve listeme eklemiştim. Aran Angmar “Tolkien”in başyapıtı olan “Yüzüklerin Efendisi”nde geçiyor. Grubun adını da Tolkien’in bu eserinden aldığını anlıyoruz böylece. Black Metal icra eden grubun albümlerini oluşturan tema da tıpkı adındaki gibi fantastik öğeler oluşturuyor. İçinde okültizm, kara büyü ve eski kabile uygarlıklarının mistik hikayeleri bulunan şarkılar dinliyorsunuz. Zaten Ordo Diabolicum’u dinlemeye başladığınızda albümün temasını çok rahat bir şekilde çözüyorsunuz. Az önce dediğim gibi kabilelerin hayatında var olan büyü, mistik hikayeler ve efsaneleri yansıtıyor. Bunu müzikal olarak da vermeyi başarıyor. Fakat böylesi bir albüm beni ne kadar kendisine çekti?

Aslına bakarsanız bu tür fantastik temelleri olan albümleri dinlemeyi pek tercih eden biri değilim. Elbette siteye yazmam gerektiği zamanlarda vakit ayırıp dinliyorum. Fakat kolay kolay bu tarzda bir albümü dinlemek aklıma gelmez. Böylesi albümlerin bence birkaç handikabı var. Onlardan ilki, az önce yukarıda saydığım o temayı şarkılara yedirmeyi niş bir şekilde yapmaları gerekiyor. Birçok grup bu konuda yetersiz kalıyor. Birçok grup da sadece yeterli düzeyinde kalıyor. Fakat bu tür grupların esas amacı görkemli bir albüm kaydetmektir. Ordo Diabolicum’un özelinde ise sadece yeterli seviyesinde olduğunu söyleyebilirim. Fakat yeterli seviyesi de vasat seviyesinin hemen bir seviye üstünde. Diğer taraftan işin müzikal kısmında yaratıcı olmak yerine ambiyansı ön plana koyuyorlar. Bu da günün sonunda bir film müziği albümü dinliyormuşsunuz gibi hissettiriyor sizlere. Neyse ki Aran Angmar bu konuda iyi bir iş çıkarmış. Yazılan riffleri genelde beğendim. Şarkılar da kendi içlerinde gayet iyi düzeyde riff çeşitliliğine sahipler. Fakat şarkıların açılışları çok kötü. Yani uzun süre sonra introları bu kadar vasat veya kötü düzeyde şarkılardan oluşan bir albüme denk geldim. Çünkü introlar şarkıların geri kalanı ile hiç alakası olmayan bir şekilde varlık gösteriyor. Ton bile değişiyor bazı introlardan sonra. Bunu yazılı olarak anlatmak pek kolay değil. Dinleyip, deneyimlemeniz gerekiyor. Beni rahatsız eden bir konu olduğu için bahsetmek istedim. Diğer bir handikap ise Black Metal’i bu tür efsanevi bir albüm için seçmek sanırım. Black Metal elbette birçok tür ile birleşip, sentez bir tür oluyor. Fakat böylesi albümler için Black Metal’i ciddi anlamda eğip bükmek gerekiyor. Aran Angmar bu konuda da geçer not alıyor. Zaten Ordo Diabolicum’u dinlerken “Rotting Christ” izlenimleri hissetmemek mümkün değil. Rotting Christ’ın ilk zamanlarını bilen biri değilim. Merak edip de dinlemişliğim yok. Fakat son 10 yılında ortaya koyduğu albümleri biliyorum. Görkemli olmak için perişan olan bir gruptan başka bir hava vermiyor bana. Aran Angmar’ın Ordo Diabolicum ile daha iyi bir iş ortaya koyduğunu söyleyebilirim. En azından riff çeşitliliği açısından açık ara Rotting Christ’tan önde.

Toparlayacak olursam; Ordo Diabolicum iyi bir albüm. Fakat çok sınırda “iyi” notu alan bir albüm. Benim gönlümü fethedemedi. Yazının en başında da dediğim gibi böylesi albümler benim çok da hayranı olduğum işler değil. Yine de 3 kere baştan sona dinledim Ordo Diabolicum’u. Sizlere de tavsiye edebilirim. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere, hoşça kalın!

Albüm Puanı: 7/10